-एक-
सानो छोरालाई आमाको काखमा खेल्नै पुगेको थिएन। बाबुको काँधमा घोडा चढ्ने रहरै पुगेको थिएन । अलिकता छोराको भविष्यलाई सोचेर, अनि अलकता भने फुर्सद खोजेर बाबुआमा दुबैले आपसी सहमतिमा सानो छोरालाई छात्रावासमा नै बस्ने गरी आवासीय स्कुलमा हालिदिए ।
-दुई-
छोराले पढाई सक्काई सकेको थियो। व्यस्त हुने काममा लागी सकेको थियो । अलिकता छोराको गृहस्थीको लागि सोचेर, अनि अलिकता भने व्यबहार सक्काउन खोजेर बाबुआमा दुबैले पढे गुनेको परिवारबाट जागीरवाला केटी खोजेर घरमा बुहारी पनि भीत्राईदिए
-तीन-
बुढाबुढीको उमेर ढल्की सकेको थियो । आँखा कमजोर अनि हात खुट्टा गलीसकेको थियो। सानोमा सधैं बाहिर बस्ने छोराले संस्कार नै बुझेको थिएन, अर्काको घरबाट आएकी बुहारीलाई झन ममता नै थिएन। अलिकता बाबुआमाको हेरचाह होस भन्ने ठानेर, अनि अलिकता आफ्नो झंझट छुट्ने जानेर, छोरा बुहारी दुबैले आपसी सल्लाहमा बाबुआमा दुबैलाई बृद्धाश्रममा हालीदिए ।
यस्तो हुनसक्दैन भन्ने छैन । तर यो आयातित संस्कृति को पछि लाग्नु चाँहि भएन है !
ReplyDeleteचित्त वुझ्यो । तर आफू वाउ भएर सोचेँ कि छोरो भएर त्यो चैँ आफैले थाहा पाइन!!!
ReplyDeleteअलिकता मन चसक्क छोयो... तर अचेल हुने गरेको छ यस्तै नै... एकदम सटिक कथा...
ReplyDeleteसटीक छ! तीन हरफमा सिंगै जिन्दगीको महाभारत अटाएको छ।
ReplyDeleteएकदमै राम्रो लघु कथा पस्कनु भो दिलिप जी! जस्ता लाई तस्तै............
ReplyDeleteबेसै भो नि, कच कच गर्नु भन्दा त छुट्टै बसेकै राम्रो होला नि.. बृद्धाश्रमलाई हेला भन्दा पनि सिनियर सिटिजन्स होम को रुपमा बिकास गरे कसो होला ?.. फेरी मेरो बाउलाई कुरा न लाइदिनुहोला है..
ReplyDeleteहाम्रो बदलिँदो वास्तविकता बोकेको छ कथाले। तर हावा ब्रोले भनेजस्तै वृद्धाश्रमसम्बन्धि हाम्रो सोँचमा अलिकती परिवर्तन पनि जरुरी छ कि?
ReplyDeleteतपाइको शब्द प्रयोग को efficiency लाई मान्नै पर्छ है, थोरै खर्चेर धेरै ब्यक्त गर्न सक्ने । यो लघु कथा पढे पछी एउटा "Cats in the cradle" भन्ने अंग्रेजी गीत को याद आयो ।
ReplyDeleteभारत भनेर चिनिने मिचुवा देश बाट युरोपमा हुने वास्तबिक संस्कृतिको लेखा जस्ताको त्यस्तै ब्यक्त गरिदिनु भएको छ; अँ हावा ब्रोको बुढालाई कुरो मात्रै होइन दुई चार लौरो डंडुल्ना खस्ने गरी दनक दिन सुझाब दिनु पर्ला जस्तो छ।
ReplyDeletenice one! a concise and thought provoking write.
ReplyDeleteलघुकथा निकै राम्रो लाग्यो । अनि वास्तविकता पनि छ ।
ReplyDeleteएकदमै चित्तबुझ्यो..........
ReplyDeleteकथाले मोहनी लगाउंदै थियो , पढेर पुगेकै थिएन | अलिकता आफ्नो पनि जादू देखाउँ भनेर , अनि अलिकता पाठकलाई पनि चकित पारौं भन्ने सोचेर कथाकारले कथा यत्तिकैमा टुंग्याईदिनुभयो | एकछिन अलमल्ल परेपछि कुरो बुझियो ,कथा पूर्ण रहेछ |
ReplyDeleteकविता जस्तो शैलीमा लेखिएको सारपूर्ण कथा !
कहीले पालत्त सासुको त कहीले पालो बुहारीको,
ReplyDeleteचित्त वुझ्यो । आहा साह्रै राम्रो .............
ReplyDeleteलेकाली ब्रो, म नि भाउजु लाई तपाईंको "त्यो" कुरा लाइदिन्छु.. अनी था पाउनु होला डडाल्नो खुस्किदा कस्तो स्वाद आउछ भनेर ;)
ReplyDeleteदुबैले एक अर्काको भलाई नै सोचेका त रहेछन्!!......मलाई त उनिहरु आ-आफ्नो ठाउंमा ठीक लाग्यो।
ReplyDeleteसाच्चैनै जिन्दगीको महाभारतनै दिनु भयो। मन नै कस्तो कस्तो बनायो तर यथार्थनै यस्तै छ। बाबु आमाले दिएको संकारनै त प्रयोग गर्छन केटाकेटीहरु। चित्त बुझ्ने गरि दिनु भयो है।
ReplyDeleteVery Intresting story Dilip Dai.
ReplyDeleteतितो सत्य!!
ReplyDeleteसंस्कार पनि समयसंगै बदलिदै जानु पर्छ, यसो भनेर म यो कथाजस्तै हुनुपर्छ भन्ने सोचमा भने होइन है।
अनि तीनमा यी वाक्यहरु "सानोमा सधैं बाहिर बस्ने छोराले संस्कार नै बुझेको थिएन, अर्काको घरबाट आएकी बुहारीलाई झन ममता नै थिएन।" नभएको भए अझै राम्रो हुन्थियो होला, कथालाइ बुझाउन खोजेजस्तो लाग्यो।
आधुनिक पारिवारिक रामकहानी । घामकै छाया पर्ने न हो !
ReplyDelete