केही रमाइला संस्मरणहरु !

कथा, कविता, व्यङ्ग्य आदि ब्लगमा चली नै रहन्छन् । आज केही फरक कुरा लेख्ने जमर्को गर्देछु । ‘लेख्ने’ भन्दा पनि यो वास्तवमा ‘लिपिबद्ध’ गर्ने काम मात्रै हो । किनकि यी सबै सत्य घटना नै हुन । जीवनमा कहिलेकाहीँ केही यस्ता घटनाहरू घट्छन् जुन अनौठा र रमाइला हुन्छन् । आजको पोस्टमा मेरा यस्तै केही रमाइला संस्मरणहरु:

कथा हेलमेटको:

कुरा करिब ५ वर्ष जत्ति अगाडिको हो । तीनताका मेरो अफिस सातदोबाटो नजिकै थियो । एकदिन अफिसबाट फर्कने क्रममा कुपण्डोल स्थित एकजना साथीको अफिसमा गएको थिएँ ।

म सातदोबाटोबाट कुपण्डोल पुग्दा करिब साढे चार बजेको थियो। म आफ्नो मोटरसाईकल साथीको अफिस मुनि रोकेर, हेल्मेट बोकेरै साथीको अफिसमा उक्लेँ । करिब आधा घण्टा पछि हामी दुवै उसको अफिसबाट निस्क्यौँ र  आ-आफ्नो घरतर्फ लाग्यौँ ।

मेरो घर गहना पोखरीमा भएकोले म कुपण्डोलबाट बाग्मती पुल, थापाथली हुँदैँ पुतली सडकको बाटोबाट घरतर्फ लाग्दै थिएँ । बागबजारको बाटो काटेर कमल पोखरी तिर अलिकता अगि बढ्ने बेलामा मलाई बाटो छेउमा रहेका एकजना ट्राफीक प्रहरीले बाईक रोक्न इसारा गरे।  त्यो कुनै नियमित चेक जाँच थिएन र मलाई मात्रै रोक्न भनिएको थियो ।

मेरो मनमा चिसो पस्यो । किन मलाई मात्रै रोक्न भनियो त... । बाईकलाई बिस्तारै सडक छेउतर्फ लैँजादै गर्दा मेरो टाउकोमा पनि चिसो पस्यो...मलाई अचानक याद आयो, मैले त हेलमेट लगाउनै भुलेको रहेछु। ...लौ अब जरिवाना वा ‘नजराना’ मा परिने भयो भनेर बाईक रोक्दै गर्दा ती ट्राफिक जवानले मलाई सोधे : “तपाईँ कहाँसम्म जान लाग्नु भएको ?” ।“टंगाल” मैले जवाफ दिएँ । “... ल, त, मलाई पनि पुलिस हेडक्वाटर सम्म छाडिदिनुस न !” । पहिला त हेल्मेट नलगाएको यादै थिएन । बाईक पछाडि ट्राफीक प्रहरी राखेपछि भने झनै ढुक्क भएँ । त्यहाँ देखि मेरो घरसम्म पुग्दा बाटोमा अरू ३-४ ठाउँमा ट्राफीक पुलिस थिए, तर कहीँ-कतै मेरो चेक जाँच भएन र म आरामसँग घरसम्म पुगेँ ।

मलाई आजसम्म पनि सोच्दा अचम्म लाग्छ ती ट्राफिकले मैले हेलमेट नलगाएको कसरी देखेनन् वा देखेर पनि मतलब गरेनन् ।

मोटर साईकल, एयरपोर्ट र दिल्लीको यात्रा:

यो भने ज्ञानेद्रराजको ‘पिक आवर’ को समयको कथा हो । त्यतिबेला नेपालमा मोबाईल फोनको ‘मेनस्विच’ नै अफ गरिएको थियो र बाहिर निस्केको बेलामा एक-अर्कासँग सम्पर्क गर्न असम्भव नै हुन्थ्यो ( थाहा छैन, मोबाइल नै नभएको बेलामा कसरी मानिसहरुको वन्द-व्यापार चलिरहेको थियो )।

अँ त, त्यही मोबाइल नचल्ने समयमा एउटा सानो कामको सिलसिलामा म र एकजना अर्को साथीलाई दिल्ली जानु थियो । दिल्लीको टिकट कन्फर्म भएपछि मैले मेरो साथीलाई खवर गरें। साथी नेपालगञ्जमा थिए र नेपालगञ्जबाट सिधै हवाईजाहाजमा आएर एयरपोर्टमै भेट्ने निधो भयो ।

साथी नेपालगञ्जबाट निस्केको केही समयपछि मेरो ट्राभल एजेन्सीले हाम्रो टिकट त्यसदिनको लागि कन्फर्म हुन नसकेको जानकारी दिए । अब समस्या भयो।  टिकट कन्फर्म भएको मात्रै थाहा भएका साथी त्यहाँ मलाई नदेख्दा र फ्लाईट छुट्ने डरले आत्तीने भएकाले साथीसँग सम्पर्क गर्ने अरू कुनै माध्यम नबचेपछि मैले पहिला तोकीएकै समयमा एयरपोर्ट नै गएर उसलाई भेट्ने विचार गरेँ। 

तीनताका उसैपनि एयरपोर्ट छिर्ने बेलामा चाहिने भन्दा बढी ‘सुरक्षा जाँच’ हुने गर्थे र प्राय: यात्रु टिकट नहुने मानिसलाई एयरपोर्ट प्रवेश गर्नु असम्भव नै थियो। यो सबै कुराको ‘पूर्वज्ञान’ भएकोले म साँझ ५ बजेतिर आफ्नो त्यसदिनको दिल्ली उड्ने यात्रु टिकट साथ लिएर एयरपोर्ट तर्फ लागेँ ।

एयरपोर्ट तलकै मूलद्वार देखिनै गाडीका लाम लागेका थिए र २-३ ठाउँमा जाँच गरिन्थ्यो। अगाडिका १-२ ठाउँमा खासै ‘कडा’ चेक नभएकोले म करिब करिब भित्रै पुग्ने बेलाको अन्तिम जाँच गरिने ठाउँमा पुगेँ । एकजना सैनिक प्रहरीले मलाई “छोडन र रिसीव गर्न आउनेलाई भित्र जान दिइएको छैन.....टिकटवाला मात्रै आउनु...” भन्ने आदेश दिए। म भन्दा अगाडिका गाडीका मानिसहरु सबैजना गाडीको झ्यालबाटै टिकट देखाउँदै अगाडि बढ्दै थिए ।

मेरो पालो आयो । “कहाँ जान लाग्नु भएको...?” एकजना सुरक्षाकर्मीले मलाई सोधे । “दिल्ली !” अचानक मेरो मुखबाट निस्कियो । “... टिकट देखाउनुस त !” । मैले उनलाई आफ्नो टिकट देखाएँ। त्यति बेलासम्म ‘ई-टिकट’ नआइ सकेको हुनाले ‘ज्याकेट वाला’ टिकट त्यसै बनाउन सम्भव थिएन र मेरो टिकट सक्कली भएकोमा कुनै शंका उठेन । ती सुरक्षाकर्मी बढो अनौठो ढङ्गले छिनमा मलाई छिनमा मेरो मोटर साईकल हेर्न थाले । त्यस बीचमा उनले मेरो नागरिकता मागेँ । मैले नागरिकता र पासपोर्ट दुवै थमाई दिएँ उसलाई ।

ती सैनिक अलमल्ल परिरहेकै बेलामा अर्का एकजना ती भन्दा उपल्लो दर्जाक सुरक्षाकर्मी पनि मेरोमा आए । “...हैन...तपाईँ दिल्ली जाने भन्नुहुन्छ, अनि यो बाईक के गर्नुहुन्छ ?” । अचानक मेरो मनमा के सुझ्यो मैले तुरुन्तै “मेरो एकजना साथी यहाँ काम गर्छन्, म बाईक उनलाई दिन्छु, साँझमा बाईक तीनैले घर लान्छन्” भनेँ । एकैछिनको अलमल पछि मलाई रोक्ने कुनै जायज कारण नभएकाले मलाई एयरपोर्ट प्रवेश गर्न दिईयो ।

म भित्र छिरेर एकैछिनमा आफ्नो साथीलाई बाईक पछाडि राखेर बाहिर निस्कदैँ गर्दा ती सुरक्षा जवानहरु मलाई नै हेर्दै थिए । त्यतिबेला धन्न तीनले मलाई ‘एयरपोर्टमा काम गर्ने साथी को हो?’ भनेर अरू सवाल-जबाफ गरेनन्। नत्र बेक्कारको झमेलामा परिन्थ्यो ।

फेरि मोटर साइकल र ट्राफिककै कुरा:

यो झन् ७-८ वर्ष अगाडिको कुरा हो। मोटर साइकल किनेको २-३ वर्ष भैसक्दा पनि कहीले नेपालको झमेलायुक्त  व्यवस्था र कहीले भने समयको तादात्म्य मिलाउन नसकेकाले म बिना लाइसेन्स ‘जे पर्ला-देखा जाएगा’ भन्ने मन्त्र जपेर सहर-बजार मोटर साइकल कुदाउँथे ।

आफू मात्रै चलाउने भए त ठिकै थियो, म त्यतिबेला नै आफ्नो लाईसेन्स नभए पनि अरूलाई समेत बाटोमा लगेर मोटर साईकल चलाउन सिकाउँथे पनि ।

एकदिन यसैगरी आफ्नै श्रीमती लाई बाइक सिकाउने क्रममा रिङरोडमा पुगेको थिएँ । शनिवारको दिन बाटो अलि खाली हुने र सडकमै नचलाएसम्म हात नबस्ने आफ्नो धारणाका कारण मैले उनलाई रिङरोडमा लगेको थिएँ ।

बाईकको अगाडि बसेर बुढी सिकारु हातले ढलमल गर्दै बाईक चलाउँदै थिईँन भने, म भने पछाडि बसेर उनलाई ‘अब ..ब्रेक, ...ल साइड लाईट बाल, ... अब गेयर बढाउ...” आदि भन्नमै व्यस्त थिएँ ।

दुबैजना सिक्ने र सिकाउने धुनमा व्यस्त रहँदा अचानक बुढीले झ्वाट्ट ब्रेक लगाएर बाईक रोकीन । ‘के भयो?” मेले सोधें । अगाडि लाइसेन्स चेक हुँदै रहेछ। उनले बताउनु पूर्व नै बाटो छेउमा बिना लाईसेन्स समातिएका बाईकका लाइन, एक हुल ट्राफिक र बाइक चालकहरु देखिए पछि मैले कुरा बुझेँ ।

यु टर्न लिएर ‘भाग्न’ पनि नमिल्ने गरी हामी ट्राफिकहरुको एकदमै नजिकै पुगी सकेका रहेछौँ र २-३ जना ट्राफिकहरु हामीलाई नै हेर्दै थिए। ‘लौ आज भने झमेलामा परियो’ भन्ने सोच्दै मैले बुढीलाई बाईकबाट ओरालेर पछाडि राखेँ । आफू अगाडि बसेँ र ‘जे होला…’ होला भनेर बाईक अगाडि बढाएँ।

ट्राफीकको नजिकै पुगेपछि एकजना ट्राफिकले ‘बाईक सिकाउन लाग्नु भा’ ?” भने । मैले “हो !” भनेँ । त्यसपछि तीनले “ल तपाईँ जानुस...” भने । आहा ! क्या रिलीफ भयो । सायद उनीहरुले म बाईक सिकाउन लागेको मान्छेको त पक्कै लाईसेन्स होला भन्ने अनुमान गरेको हुनुपर्छ । तर त्यतीबेला मेरो लाइसेन्स मागेको भए ? !