इन्टरनेट चैँ चलेकै छ है....

लेखक: रमेश बान्तवा

इन्टरनेट आजको जमानामा विलासीताको वस्तु हैन, अत्यावश्यक सेवा भइ सकेको छ । मनोरञ्जन वा अद्ययनको लागि मात्रै हैन, सामान्य दैनिक जीवनमा पनि हरेक क्षेत्र र हरेक समयमा यसको उपयोग जरुरी जस्तै नै भइ सकेको छ ।

तर यही इन्टरनेट पनि जोड्न र चलाउनको लागि कहिलेकाहिँ पहाड चढ्ने जत्ति नै मेहनत गर्नु पर्दो रहेछ । यस पटक पुन: अतिथि कलम अन्तर्गत श्री रमेश बान्तवा जीको वास्तविक जीवनमा घटेको एउटा समसामयीक तर रोचक घटना प्रस्तुत गर्दैछु । पोस्ट उपलब्ध गराइदिनु भएकोमा वान्तबाजीलाई धेरे धेरै धन्यावाद् ।

इन्टरनेट चैँ चलेकै छ है....

यो कथा वास्तविक हो । कुरा मैले इन्टरनेट जोड्दाको हो। छोरी विदेशमा भएकोले कुरा गर्न सजिलो हुन्छ भन्ने लागेर, यस बारे बुझ्दा सस्तो र तुरुन्तै उपलब्ध हुनेमा युटिएल पर्‍यो र त्यही नै लिएँ ।

लिँदा खेरिनै “यो अलि ढिलो छ, तर पछि छिटो हुन्छ” भनेकोले म ढुक्क भै उनीहरूले भनेको मोडियम लिएर घर आएँ । सबै गर्दा चार हजार भन्दा बढी पर्‍यो । बल्ल तल्ल जोडियो तर काम चैँ रकेट युगमा गोरु गाडाको गतिमा चल्ने पो भयो! । कारण चार जनालाई पुग्ने सेवा चालीस जनालाई बाँडेको रहेछ, त्यसपछि त दूधमा जत्ति पानी हाले पनि सेतै देखिए जस्तै ‘चलेन’ भन्न नि नमिल्ने तर राम्ररी चलाउन नि नमिल्ने थियो कनेक्शन।

तर केही पछि टावर थपिने भनेकोले म पर्खिन बाध्य थिएँ । तर त्यो काम भयो भएन, मेरो काम भने भएन । अनि त्यसैका कर्मचारीलाई भन्दा एक जनाले भने "त्यही सिम कार्डले चल्ने एउटा फोन लिनुहोस्...” “...नेट पनि चल्ने फोन पनि चल्ने..." । केही बेरको नेगोसियसन पछि पाँच हजारमा फोन दुई दिनको ट्राएलमा फोन भिडाउने र भिडने काम भयो । लौ त नि दुबै काम हुन्छ भने के भो त भन लिईयो पनि । तर तीन दिन त ट्राई गर्दैमा ठिक्क भो !, अनि काम चैँ उही ताल ।

चौथो दिन, सेट फिर्ता गर्ने विचारले अफिसमा पुग्दा ति भाइ भ्याली बाहिर गएको र चार दिन पछि मात्र आउने थाहा भो। आए पछि काम नभएको र सामान फिर्ता गरुँ भन्दा त एक हजार कम दिन्छु पो भन्छन् । त्यस्तो घाटाको सौदा मैले मानिन र फोन पनि सँगै राखें । तर मेरो समस्या जहाँको त्यहिँ भो । कहिले नेट्वर्क नै नहुने, भए पनि एक पेज खोल्न नै धेरै समय लाग्ने भो । यो त भएन, जे भए सरकारी भने राम्रै होला भनेर एन. टि. सि. को ‘स्काई नेट’ लिने भएँ । तै तै, स्काईको सिम पहिलेकै फोनमा हाले पछि चल्ने भयो । तर यो पनि क्षमता भन्दा बडी वितरण ले ग्रस्त रहेछ । यसको पनि चल्ने गति त उस्तै रहेछ ।

अब मेरो टाउको दुख्न थाल्यो, कारण १२-१३ हजार खर्च गरेर पनि नेट भने कछुवा गति मै थियो । ‘सबैभन्दा ठूलो कुरा नजान्नू नै रहेछ’ भन्ने राम्रै सँग थाहा भो । अब यत्रो पैसा खर्च भैसक्दा पनि काम नभएपछि "तै रिन तै रिन बुढी बाख्री किन" भनेर म पुन: अर्को राम्रो सेवाको खोजीमा लागेँ । कुन राम्रो छ भनेर खोज्दा adsl सबै भन्दा ठीक लागेर घरबेटीलाई अनुरोध गरी आधी पैसा तिर्ने सर्तमा जम्मा ५ सय खर्च गरी लाईन जोडियो र चालु गरियो इन्टरनेट !।

यी त भए इन्टरनेट चलाउने कुरा । थरी थरीको सेवा र सेट चलाउँदा चलाँउदा नेट राम्ररी नचले नि ‘ज्ञान’ भने थुप्रै प्राप्त भयो । किनकी कुरो यत्तिकै सक्केन । adsl चलेपछि सबैकुरा ठीक भयो भन्ने सोच्नुहुन्छ भने त्यसपछिको तानाबाना अर्कै छ ।

एकदिन, राम्रै चलिराखेको नेट्को तार कुकुरले चुँडाई दिएपछि जोड्ने अनेक प्रयास गर्दा पनि केही लागेन । दुःख गरेर जोडे पनि भविष्यमा पुन घटित हुन सक्ने यस्तै आकस्मिक सम्भाव्ताको हवाला दिएर साहुजीले ‘हाइटेक सल्लाह’ दिए । अनि सल्लाह बमोजिम मैले पनि तारको झन्झटबाट मुक्ती नै पाईने सोचेर फेरि अर्को वायरलेस किनेँ। १८०० ।- तिरेर ल्याएर जोड्दा कनेक्ट र डिस्कनेक्ट भइ रहने हुँदा फिर्ता दिने बिचारले मोडियमको बिर्को खोज्दा त उहि पूर्व जन्मको दुस्मन कुकुरले उहिलेनै कर्‍याप-कुरूप बनाई सकेछ । अब परेन त फसाद! फिर्ता दिने सर्तमा ल्याएको भए पनि सहि सलामत नभए पछि फिर्ता दिने कुरै भएन र त्यो पनि त्यसै थन्क्यो ।

आखिर जम्मै गरेर लगभग १५००० जति सिद्ध्याएर उपलब्ध प्राय: सबै सेवाको सदुपयोग र दुरुपयोग गरिसकेपछि नयाँ नयाँ प्रविधिको मेला र झमेला दुबै सकेर बसेको छु । तर सन्तोषको कुरा चैँ के भने इन्टरनेट चैँ चलेको छ है ।