...स्वर्गादपि गरियसी !

केही समय अगाडि फेरि एक पटक देश दर्शनमा निस्किने मौका मिलेको थियो । ‘मार्ग चित्र’ ले काठमाण्डौ देखि नारायणगढ-बुटवल हुँदै प्यूठानसम्मको यात्रा गराउने कुरा इङ्गित गरेको थियो । २-४ पटक यही रूटमा हिँडी सकेकोले यो बाटोमा केही नौलो कुरा देखिँदैन भन्ने सोचका कारण यस पटक पनि न क्यामरा बोकिएको थियो न त तस्बिर खिच्ने विचार नै थियो।

त्यसो त तस्विर खिच्ने कला नजानेकोले पनि क्यामरा बोक्न अल्छी लाग्छ । ... लाग्छ, म कहिल्यै पनि आफूले देखेकै दृश्य फोटोमा उतार्न सफल हुँदिन । सायद हेरिने कोण, फोटो खिच्ने बेलाको चित्त दशा र प्राकृतिक परिवेश र तस्विर हेर्ने बेलाको मानसिक अवस्था फरक भएर पनि सजीव अस्तित्व निर्जीव फोटोमा अट्दैन होला । तैपनि हरेक पटक ‘केही’ देखेपछि फेरि खिचौं खिचौं हुन्छ र मोबाइलबाटै भएपनि केही तस्विरहरू उतारिन्छन् । यस पाला पनि त्यस्तै भयो .... धेरै पटक हिँडिसकेको त्यही पुरानै बाटोमा एस पटक फेरि धेरै नयाँ कुराहरू देखिए ।

पुरानो बाटोमा देखिएका तीनै 'नयाँ' कुराहरू मध्यका केही फोटोहरू यस पालीको पोस्टमा:

(यात्रा बाटोबाटै सुरू हुन्छ, त्यसैले सुरूमा बाटो कै फोटो)

(नदि, पहाड र सङ्गलो पानी देखे पछि फोटो नखिची बस्नै सकिएन )

(पानीको खोजमा सायद रूखले पनि आफ्नो जरालाई 'डिप बोरिङ्ग' गर्ने जमर्को गर्दै छ)

(कथाको जस्तै गाउँ, कल्पनाको जस्तै सुन्दर घर-आँगन)

(यी खरका छाना भएका घरमा पनि अजीव आकर्षण थियो)

(अवसरको पर्खाइमा एउटा बाँदर--सायद सोच्दै होला सिँह दरबार पुगेको भए म पनि ठूलो मान्छे बन्थेँ)